Εκτός εαυτού!

«…Μην σου πω και έξω από τα ρούχα μου θέλω να βγω, τόσο πολύ μου αρέσεις! Αλλά αν βγάλω τα ρούχα μου, θα τρομάξεις με το θέαμα… Εδώ τρομάζω εγώ, που είναι δικό μου το κορμί και το κουβαλάω τόσα χρόνια. Άσε που δεν θέλω να θυμάμαι ούτε και τα χρόνια που το κουβαλάω. Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια, ούτε που το κατάλαβα. Και όλο έλεγα ότι θα έρθει η κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθώ με τον εαυτό μου, με τα κιλά μου, με την υγεία μου, με το σώμα μου… Όλο κάτι άλλο έκανα. Δεν θυμάμαι τι, αλλά τότε ήταν πολύ σημαντικό, πιο σημαντικό από εμένα. Οπότε, που λες, τώρα που το αποφάσισα, μάλλον είναι αργά. Σε αυτή την ηλικία θέλω να γίνω ΤΟ κορμί; Καλά, ‘ντάξει. Ξεκίνησα και το personal, τρομάρα να μου έρθει. Αλλά, κάτι έπρεπε να κάνω, να χάσω αυτόν τον έξτρα άνθρωπο που κουβαλάω, με βαραίνει. Είμαι σε καλό δρόμο, δεν λέω, αλλά είναι κουραστικό. Και περιοριστικό. Και καθόλου διασκεδαστικό. Ναι- ναι, καθόλου διασκεδαστικό. Και έχω ακόμα πόσα κιλά για να χάσω. Και δεν φτάνουν όλα αυτά, έχω κολλήσει και ένα εξάμηνο σε αυτά τα ίδια! Αλλά, είπαμε, η ηλικία… Βέβαια, έκοψα και το τσιγάρο, άλλο από εκεί. Μπα, θα το ξεκινήσω πάλι, να κατεβαίνουν έστω οι πίκρες κάτω. Αλλά τώρα που μου αρέσεις; Τι κάνουμε; Και θέλω να τα βγάλω αυτά τα ρούχα, σου λέω! Όχι, άσε, δεν θα τα βγάλω. Δεν θα σου αρέσω. Εδώ δεν σου αρέσω με ρούχα, δεν με κοιτάς καν. Όχι, εντάξει, είμαι υπερβολική. Με κοιτάς και χορεύεις μαζί μου, γιατί χορεύω καλά μετά από τόσα χρόνια. Ίσως να απορείς πώς χορεύω τόσο καλά με τόσα κιλά πάνω μου. Με βρίσκεις και διασκεδαστική; Αχ τι ωραία, τώρα συγκινήθηκα… Ο κλόουν της παρέας ήμουν πάντα, κάπως έπρεπε να κάνω τους άλλους να μην «βλέπουν» τα κιλά μου. Σαν γυναίκα, όμως, με βλέπεις; Σου αρέσω; Κι αν χάσω τα ρημάδια τα κιλά και δεν σου αρέσω ούτε τότε, πώς θα το αντέξω; Άσε μωρέ, μια χαρά είμαι κι έτσι… Θα παραγγείλω πίτσα σήμερα, έχω να φάω πάνω από χρόνο!»

Κυρίες και κύριοι, να σας συστήσω τη Μαρία. Η Μαρία είναι μια πολύ αγαπημένη μου φίλη και πελάτισσα, η οποία χορεύει εκπληκτικά latin, σχεδόν αέρινα θα σας έλεγα, και μπαίνει στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, χωρίς καμία δέσμευση παντός είδους. Άρα, είναι μια ελεύθερη γυναίκα. Έτσι λέει, τουλάχιστον. Είναι single, ναι, αλλά ελεύθερη; Αυτό το αμφισβητώ έντονα. Την κρατά αιχμάλωτη και μακριά από το πλήρες δυναμικό της ο ίδιος της ο εαυτός. Αυτός εκεί, με τις αυτό-περιοριστικές σκέψεις του. Αρχίζει και το καταλαβαίνει και η ίδια. Την αγαπώ τόσο πολύ διότι έχει το θάρρος να κοιτάξει τους φόβους της, σε πρώτη φάση, και να αποφασίσει τι να κάνει με αυτούς. Μπορεί και τίποτα, αλλά θέλει να τους γνωρίσει τουλάχιστον.

Πώς μπορούμε να διαπιστώσουμε, όμως, αν οι σκέψεις που κάνουμε βασίζονται σε αληθινά γεγονότα και όχι σε παράλογους φόβους;

Θυμάστε τον Γιάννη, τον coachee μου στο άρθρο μου «Ανοσία στην αλλαγή», με το φόβο ότι δεν θέλει να πάρει τα χάπια που το έγραψε ο γιατρός για το σακχαρώδη διαβήτη, διότι τελικά αυτό τον έκανε να αισθάνεται ένας άρρωστος ηλικιωμένος; Ο Γιάννης έφτασε σε αυτό το, ολόδικό του, συμπέρασμα μετά από την ερώτησή μου: «Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος που έχεις αν ακολουθήσεις τις οδηγίες του γιατρού και κάνεις όλα όσα πρέπει να κάνεις»;

Όταν έκανα στη Μαρία την ίδια ερώτηση, ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος που έχει αν όντως χάσει τα κιλά που θέλει να χάσει, και η απάντησή της ήταν πέρα για πέρα γνήσια: «Φοβάμαι ότι αν όντως χάσω τα κιλά μου και δεν ξεφύγω τόσο ώστε να τα ξαναπάρω, θα πετύχω. Δηλαδή, φοβάμαι την επιτυχία, ότι θα τα καταφέρω, ότι είμαι ικανή να το κάνω. Μάλλον φοβάμαι ότι θα μπορώ, πλέον, να έχω τον έλεγχο της ζωής μου και αυτό είναι φοβερό».

Μου αρέσει… Δείτε τη μαγεία του coaching τώρα. Ρωτάω:

«Ποιο είναι το φοβερό, όπως λες, σε αυτή την προοπτική, ότι θα έχεις τον έλεγχο της ζωής σου;»

Το σκέφτεται λίγο, με κοιτάει σοβαρά και βλέπω ότι θέλει να μου απαντήσει αυθόρμητα «Δεν ξέρω», αλλά ξέρει ότι δεν τη δέχομαι σαν απάντηση. Το σκέφτεται πιο πολύ και καταλήγει:

«Το φοβερό είναι ότι θα τα έχω καταφέρει. Δεν θα έχω άλλες δικαιολογίες για να κρύβομαι πίσω από τα κιλά μου για να ζήσω τη ζωή μου. Δηλαδή, μέχρι τώρα, τι έλεγα; Έλεγα ότι πρέπει πρώτα να χάσω τα κιλά για να ξεκινήσω να ζω. Τα προηγούμενα χρόνια έλεγα ότι πρέπει πρώτα να σιγουρευτώ για τη δουλειά μου, πριν ασχοληθώ με τα κιλά μου. Μετά έλεγα ότι πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά, πριν ασχοληθώ με τα κιλά μου. Ε, τα παιδιά μου είναι πάνω από 20 χρονών… Νομίζω ότι έβαζα τη ζωή μου σε αναμονή για να μην ασχοληθώ με τα κιλά μου και συνειδητοποιήσω ότι δεν έχω δικαιολογίες και να μην κρύβομαι πίσω από αυτά. Ο φόβος μου είναι ότι όταν τα χάσω θα πρέπει να με δω όπως ακριβώς είμαι. Και οι άλλοι θα με δουν όπως ακριβώς είμαι. Και αυτό είναι τρομακτικό».

Καταλαβαίνετε ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός που έχετε να αντιμετωπίσετε, έτσι; Ο εαυτός σας και οι αυτό-περιοριστικές σκέψεις του. Είναι ο μόνος, εσωτερικός εχθρός που θα πρέπει να αντιμετωπίσετε με όλο το θάρρος που μπορείτε να μαζέψετε. Σας έχω ξαναπεί και θα το ξαναπώ: είτε πιστεύετε ότι μπορείτε, είτε πιστεύετε ότι δεν μπορείτε, έχετε δίκιο.

Την παροτρύνω να πει περισσότερα.

«Και αν με απορρίψουν; Και αν, εφόσον με βλέπουν ποια είμαι, δεν τους αρέσω; Θα πρέπει να εκτεθώ, θα αισθάνομαι ότι είμαι εντελώς γυμνή στα μάτια των άλλων…»

Θα ήθελα να το σκεφτείτε λίγο αυτό, μην το προσπεράσετε έτσι απλά. Καθίστε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα σας τώρα που το διαβάζετε και αναρωτηθείτε:

«Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος που έχω αν κάνω το αντίθετο από αυτό που λέω ότι κάνω για να πετύχω τον στόχο μου;»