Diet Coaching: Ο ανικανοποίητος

Πριν από λίγο καιρό είχα μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία… διαφωνίας με έναν από τους πιο αγαπημένους μου φίλους και coach, σχετικά με το θέμα του φόβου, από πού προέρχεται, αν και πώς μπορούμε να απαλλαχτούμε από τους φόβους μας και πολλά άλλα φιλοσοφικά ερωτήματα. Φυσικά, δεν καταλήξαμε κάπου συγκεκριμένα, αλλά κάτι τέτοιες συζητήσεις μας κάνουν να αναρωτιόμαστε για όλα όσα θεωρούμε «δεδομένα», ποια είναι η πραγματικότητα, ποια είναι η αντίληψή μας για την πραγματικότητα, τι είναι αντικειμενικό (αναρωτιέμαι αν υπάρχει) και τι υποκειμενικό κα.

Στο μεταξύ, όταν έχω τέτοιες συζητήσεις, ακόμα και με τους πελάτες μου, που με κάνουν να αμφισβητώ γενικά (αντί να τα δέχομαι όλα «αμάσητα», όπως έκανα για πολλά χρόνια), γίνομαι πιο ανοιχτή και δεκτική σε γεγονότα/ καταστάσεις/ ανθρώπους που μπορεί να μου δώσουν μια διαφορετική προσέγγιση από αυτή που έχω εγώ. Σε αυτό το διάστημα που έχω να αρθρογραφήσω, έχω γνωρίσει πολύ ενδιαφέρουσες διαφορετικές προσεγγίσεις από συνάδελφους coaches, από πελάτες, από φίλους, από τους γονείς, από εφήμερες γνωριμίες. Είμαι ευγνώμων για κάθε μια από αυτές. Ξέρετε ακριβώς ποιοι είστε, σας ευχαριστώ και δημόσια.

Το ερώτημα που μου δημιουργείται αυτή την περίοδο, λοιπόν, έχει να κάνει με το Ανικανοποίητο. Φυσικά, αυτό προέρχεται από δικές μου σκέψεις και περιοριστικές αντιλήψεις… Ναι, ήρθε η ώρα μου να «εκτεθώ» λίγο κι εγώ τώρα, όχι μόνο οι πελάτες μου, ακόμα κι αν τους προστατεύω αλλάζοντας τα ονόματά τους στα άρθρα μου. Έτσι κι αλλιώς, έχω βάλει ένα προσωπικό στοίχημα να μπορώ να τσαλακώνω άνετα την εικόνα μου, χωρίς να με ενοχλεί γνήσια. Οπότε, αν όντως δημοσιεύσω αυτό το άρθρο, θα έχω κατακτήσει ένα πολύ σημαντικό σκαλοπάτι της εξέλιξής μου.

Θυμάμαι από μικρή ότι είχα μια τάση να μην ικανοποιούμαι με τίποτα και σε τίποτα, χωρίς, όμως, να θεωρώ τον εαυτό μου τελειομανή. Αυτό με έκανε συνεχώς να αναρωτιέμαι τι άλλο υπάρχει «εκεί έξω» (μερικοί φίλοι μου επιμένουν για την αγάπη του Υδροχόου στο μυστήριο), πώς να κάνω κάτι διαφορετικό, να εξελίσσομαι, να μην επαναπαύομαι. Το θετικό αυτής της ιστορίας είναι ότι για τα 32 μου έχω κάνει αρκετά πράγματα που γεμίζουν το CV μου (και φουσκώνω από υπερηφάνεια) και τη ζωή μου. Έχω εξαιρετικές φιλίες (πολύ λίγες, αλλά πολύ καλές και ουσιαστικές), υπέροχη πατρική οικογένεια και αγαπώ αυτό που κάνω. Να σημειώσω κάτι σημαντικό: αυτή η διαρκής μου αναζήτηση για την Ικανοποίηση (σε όλα τα επίπεδα), με έφερε στο δρόμο του coaching. Και αυτό μου άλλαξε τη ζωή.

Παρόλ’ αυτά, η διαρκής αναζήτηση του διαφορετικού, της μη ικανοποίησης μέσα από εμπειρίες (επαγγελματικά και προσωπικά), η μη (πλήρης) αποδοχή όλων των χαρακτηριστικών της προσωπικότητάς μου (θυμήσου ότι για τα καλά σε θέλουν όλοι, το θέμα είναι ποιοι αντέχουν τα «δύσκολα» χαρακτηριστικά σου), μου προκαλούν μια ανεξήγητη… αναταραχή και βαρεμάρα, ταυτόχρονα. Από τη μια, είμαι μια γυναίκα με έντονη προσωπικότητα, θετική, (ρεαλιστικά πλέον) αισιόδοξη και με πυγμή να πετύχω όλα όσα στοχεύω. Από την άλλη, έχω και μια πλευρά που είναι σκοτεινή, φοβισμένη, σαμποτάρει στις προσπάθειές μου, ενώ υποτίθεται ότι έχω θέσει προσεκτικά σχεδιασμένους στόχους, και τελικά, αισθάνομαι μη ικανή, οι άλλοι είναι πιο καταρτισμένοι, πιο επιστημονικοί, πιο συναισθηματικοί, πιο…, πιο… Το καταλαβαίνεις από τις λέξεις που χρησιμοποιώ ότι δεν έχω συμφιλιωθεί ακόμα με αυτή την πλευρά, σωστά; «Είμαι μια γυναίκα με…» και «έχω μια πλευρά που είναι…». Οπότε, τι έχω μάθει να κάνω ως τώρα; Να ξεκινώ μια προσπάθεια σε οποιοδήποτε τομέα, μια φυσική δραστηριότητα, μια ξένη γλώσσα, μια σχέση και μετά από λίγο να μην με ικανοποιεί και να δοκιμάζω κάτι άλλο. Και μετά κάτι άλλο. Και μετά από λίγο, κάτι άλλο. Αναζητώντας την τέλεια εμπειρία, την τέλεια στιγμή, την τέλεια σχέση, την τέλεια εικόνα (Σαμποτέρ: «έλα μωρέ, αφού έχω πολύ ωραίο πρόσωπο, τι πειράζει το σώμα να μην είναι τόσο καλό; Άσε που το σώμα φτιάχνεται, το πρόσωπο όμως; Να είναι καλά οι γονείς μου με τις γονιδιάρες τους!! Φτου μου να μην με ματιάσω»), το τέλειο mentality της επιτυχίας. Και όλα αυτά τα έκανα περήφανα, διότι έλεγα ότι δεν μου αξίζει τίποτα λιγότερο από το καλύτερο. Αμέ!

Μάλιστα… Πρόβλημα, όμως. Διότι άφηνα στη μέση όλα όσα με δυσκόλευαν, λίγο ή πολύ. Αθλήματα, διαβάσματα, εργασίες, διατροφή, ανθρώπους… Αισθάνομαι απόλυτα στο κέντρο μου όταν είμαι ήρεμη. Και δεν είμαι ήρεμη όταν ψάχνω διαρκώς κάτι έξω μου ή κάτι μέσα μου με μανία. Και δεν είναι ότι με ενοχλούσαν αυτά που με δυσκόλευαν, απλά ήθελα να μην ζορίζομαι. Να έχω αποτελέσματα από τη μικρή προσπάθεια άσκησης άμεσα, να προσέχω τη διατροφή μου για 1 εβδομάδα και να χάνω (για όλους τους πελάτες μου που με διαβάζετε τώρα, έχω έρθει στη θέση σας πολλές φορές και τα έχω παρατήσει επίσης πολλές φορές), να κάνω «συζήτηση» με κάποιον και να θυμώνω όταν δεν συμφωνούσε μαζί μου ή είχε άλλο τρόπο σκέψης και προσέγγισης στα πράγματα. Πριν το κρίνεις σαν (συναισθηματική) ανωριμότητα (που δεν θα διαφωνήσω μαζί σου), θέλω να κάνεις στον εαυτό σου την ερώτηση: 

«Πόσες φορές έχω σκεφτεί ότι κάνω πολύ μεγάλες προσπάθειες για τα μικρά αποτελέσματα που έχω»;  

Μέσα από την αυτο- παρατήρηση, έχω διαπιστώσει ότι είμαι ήρεμη όταν κάνω συζήτηση/διάλογο με τον εαυτό μου ή με τους άλλους, ακούω προσεκτικά και σε βάθος, ακολουθώ το ένστικτό μου, παίζω με το σκυλί μου, κάνω γυμναστική, προσέχω τον εαυτό μου διατροφικά, φροντίζω να μελετώ και αποδέχομαι με ευγνωμοσύνη όλα όσα ήδη έχω. Να το ξαναγράψω αυτό το τελευταίο: όταν αποδέχομαι με ευγνωμοσύνη όλα όσα ήδη έχω. Από τα πολύ απλά ως τα πολύ ιδιαίτερα. Όταν ακούω την Αλήθεια που έχεις να μου πεις κι ας με πονάει λίγο επειδή δεν είναι αυτό που θα ήθελα να ακούσω. Όταν αποδέχομαι ότι είναι Ο.Κ. να έχω κυτταρίτιδα και μεγάλα οπίσθια κι ας είμαι Zumba® instructor και Διαιτολόγος και Wellness Coach. Ότι είναι Ο.Κ. να παίρνω 2-3 κιλά όταν τρώω σαν τη μοσχάρα ώρες- ώρες ή όταν με πιάνει λύσσα για γλυκά λίγες μέρες πριν αδιαθετήσω. Ότι είναι Ο.Κ. και η ανθρώπινη, συναισθηματική, φοβισμένη πλευρά μου. Ότι είναι Ο.Κ. να μην είμαι δυναμική και δυνατή πάντα. Ότι είναι Ο.Κ. να μην έχω δίκιο πάντα. Ότι είναι Ο.Κ. να μην έχω τον έλεγχο σε μερικές καταστάσεις. Αυτή είναι η δύναμή μου, τελικά. Η γνήσια δύναμη όλων μας. Να βλέπεις τις ατέλειές σου και όλα όσα θα ήθελες να έχεις διαφορετικά ή να κάνεις διαφορετικά ή να αισθάνεσαι διαφορετικά, αλλά τι να κάνουμε τώρα βρε παιδί μου; Τα αισθάνεσαι όλα αυτά, τα αναγνωρίζεις και εξαρτάται αποκλειστικά από εσένα ο τρόπος διαχείρισής τους.

Θέλω να σου ζητήσω να κάνεις κάτι και να μου στείλεις μήνυμα να μοιραστείς την εμπειρία σου (manika.vassia@gmail.com):

Κάθε βράδυ για μια εβδομάδα, γράψε 3 πράγματα που συνέβησαν μέσα στην ημέρα σου και είσαι ευγνώμων. Ας είναι και εντελώς χαζά, κατά τη γνώμη σου. Δεν με ενδιαφέρει να τα διαβάσω, με ενδιαφέρει να το κάνεις για σένα και να μου στείλεις το συμπέρασμά σου, τις σκέψεις σου, τα συναισθήματά σου.

Και μετά, αναρωτήσου:

Πώς είναι η αίσθηση της Ικανοποίησης;